1. «Գիտեցեք, որ իմ կյանքի ամենամեծ երջանկությունը եղել է և կմնա, քանի ապրում եմ, հայոց լեզվին տիրապետելը: Ցանկանում եմ երջանկություն բոլորիդ: Դա նշանակում է, որ պետք է լավ տիրապետել հայոց լեզվին»:
Ի՞նչ եք կարծում՝ ինչու է հայոց լեզվին տիրապետելը Վիկտոր Համբարձումյանը համարում երջանկություն:
Իմ կարծիքով,ցանկացածնել իր հայրենի երկրում,որտեղ իր արմատներն են և որտեղ որ ծնվել ես առաջին հերթին պարտարտադիր է տիրապետի իր հայոց լեզվին և սիրի այն։Վիկտոր Համբարձումյանը նույնպես սիրել և տիրապետել է հայոց լեզվին որը նրա համար երջանկություն է եղել,հիմա ոչ շատերի համար է դա երջանկություն բայց Վիկտորը երևի երջանիկ է զգացել իրեն այն պատճառով,որ նա ծնվել է Վրաստանում և նա ավելի հարազատ է համարել հայոց լեզուն քանի որ Մայրը և Հայրը հայ են եղել։
Առցանց բառարանի օգնությամբ պարզիր «ողջամտություն» բառի բացատրությունը, հոմանիշները, հականիշները:
Ողջամիտ լինել այսինքն,գործել խելամիտ,մտածված քայլեր անել,հարցին մոտենալ լրջորեն,հոմանիշները՝խելամիտ,մտածող,հականիշ՝անխելք,անմիտ:
Լրացուցիչ
удьте сами светом для себя. Буддийские притчи.
Будда умирал. Сорок лет он шел, и тысячи следовали за ним. Теперь он умирал. Он сказал: «Это мой последний день. Если у вас есть, что спросить, спрашивайте. Настал час, когда каждый должен идти своим путем».
Беспросветная тьма окутала учеников Будды. Ананда — любимый ученик — заплакал, как дитя. У него из глаз катились слезы.
Он ударял себя в грудь, почти помешавшись. «Что ты делаешь, Ананда?» — спросил Будда. «Что нам теперь делать? — ответил Ананда. — Ты был здесь, мы шли в твоем свете. Все было безопасно и хорошо. Мы совершенно забыли, что есть тьма. В следовании за тобой все было светом. Теперь ты уходишь. Что нам делать?» И он снова принялся плакать и стенать.
«Послушай, — ответил Будда. — Сорок лет ты шел в моем свете и своего не смог достигнуть. Думаешь ли ты, что если бы я прожил еще сорок лет, ты бы достиг своего света? Чем дольше ты идешь в заимствованном свете, чем больше подражаешь, тем больше ты теряешь. Лучше мне уйти».
Последние слова, слетевшие с уст Будды, были: «Будьте сами светом для себя».
Բուդդան մահացավ: Քառասուն տարի նա քայլում էր,իսկ հազարավորներ հետևում էին նրան: Հիմա նա մահանում էր: Նա ասաց.
- «Սա իմ վերջին օրն է: Եթե հարց ունեք, հարցրեք: Ժամը եկավ, երբ բոլորը պետք է գնան իրենց ճանապարհներով »:
Խավարի խորքից Բուդդայի աշակերտներից մեկը ձայն տվեց: Անանդա, սիրելի աշակերտ, լաց եղավ երեխայի պես Բուդդան: Արցունքները գլորվում էին նրա աչքերից:
Նա խելագար պես խփեց Բուդդային նրա կրծքին : «Ինչ եք անում, Անանդա»,
- հարցրեց Բուդդան: .
-«Ինչ պիտի լինի հիմա»: Պատասխանեց Անանդան: «Դու այստեղ էիր,մենք քայլում էինք ձեր լույսի ներքո»: Ամեն ինչ լավ էր և ապահով:
Ի՞նչ եք կարծում՝ ինչու է հայոց լեզվին տիրապետելը Վիկտոր Համբարձումյանը համարում երջանկություն:
Իմ կարծիքով,ցանկացածնել իր հայրենի երկրում,որտեղ իր արմատներն են և որտեղ որ ծնվել ես առաջին հերթին պարտարտադիր է տիրապետի իր հայոց լեզվին և սիրի այն։Վիկտոր Համբարձումյանը նույնպես սիրել և տիրապետել է հայոց լեզվին որը նրա համար երջանկություն է եղել,հիմա ոչ շատերի համար է դա երջանկություն բայց Վիկտորը երևի երջանիկ է զգացել իրեն այն պատճառով,որ նա ծնվել է Վրաստանում և նա ավելի հարազատ է համարել հայոց լեզուն քանի որ Մայրը և Հայրը հայ են եղել։
Առցանց բառարանի օգնությամբ պարզիր «ողջամտություն» բառի բացատրությունը, հոմանիշները, հականիշները:
Ողջամիտ լինել այսինքն,գործել խելամիտ,մտածված քայլեր անել,հարցին մոտենալ լրջորեն,հոմանիշները՝խելամիտ,մտածող,հականիշ՝անխելք,անմիտ:
Լրացուցիչ
удьте сами светом для себя. Буддийские притчи.
Будда умирал. Сорок лет он шел, и тысячи следовали за ним. Теперь он умирал. Он сказал: «Это мой последний день. Если у вас есть, что спросить, спрашивайте. Настал час, когда каждый должен идти своим путем».
Беспросветная тьма окутала учеников Будды. Ананда — любимый ученик — заплакал, как дитя. У него из глаз катились слезы.
Он ударял себя в грудь, почти помешавшись. «Что ты делаешь, Ананда?» — спросил Будда. «Что нам теперь делать? — ответил Ананда. — Ты был здесь, мы шли в твоем свете. Все было безопасно и хорошо. Мы совершенно забыли, что есть тьма. В следовании за тобой все было светом. Теперь ты уходишь. Что нам делать?» И он снова принялся плакать и стенать.
«Послушай, — ответил Будда. — Сорок лет ты шел в моем свете и своего не смог достигнуть. Думаешь ли ты, что если бы я прожил еще сорок лет, ты бы достиг своего света? Чем дольше ты идешь в заимствованном свете, чем больше подражаешь, тем больше ты теряешь. Лучше мне уйти».
Последние слова, слетевшие с уст Будды, были: «Будьте сами светом для себя».
Բուդդան մահացավ: Քառասուն տարի նա քայլում էր,իսկ հազարավորներ հետևում էին նրան: Հիմա նա մահանում էր: Նա ասաց.
- «Սա իմ վերջին օրն է: Եթե հարց ունեք, հարցրեք: Ժամը եկավ, երբ բոլորը պետք է գնան իրենց ճանապարհներով »:
Խավարի խորքից Բուդդայի աշակերտներից մեկը ձայն տվեց: Անանդա, սիրելի աշակերտ, լաց եղավ երեխայի պես Բուդդան: Արցունքները գլորվում էին նրա աչքերից:
Նա խելագար պես խփեց Բուդդային նրա կրծքին : «Ինչ եք անում, Անանդա»,
- հարցրեց Բուդդան: .
-«Ինչ պիտի լինի հիմա»: Պատասխանեց Անանդան: «Դու այստեղ էիր,մենք քայլում էինք ձեր լույսի ներքո»: Ամեն ինչ լավ էր և ապահով:
Комментариев нет:
Отправить комментарий